Over mij
Ik ben opgegroeid in een gezin waar veiligheid ontbrak. Mijn vader had een alcoholverslaving en mijn moeder was emotioneel niet beschikbaar. Al jong ontwikkelde ik een complexe posttraumatische stressstoornis (Complexe PTSS), zonder dat ik me daarvan bewust was.
Op mijn vijfde begon ik met wedstrijdzwemmen. Zwemmen werd mijn passie, maar helaas ook de plek waar ik te maken kreeg met seksueel misbruik door mijn eerste trainer. Deze ingrijpende ervaring liet diepe sporen na. Om te kunnen overleven, ontwikkelde ik op jonge leeftijd allerlei overlevingsstrategieën die mij hielpen het ‘veilig’ te houden.
Op mijn veertiende begon ik met middelengebruik. De constante onvoorspelbaarheid en spanning thuis, het gebrek aan emotionele steun en het onderdrukken van mijn gevoelens zorgden voor een diepgeworteld gevoel van leegte. Ik paste me voortdurend aan, hield me klein, onzichtbaar. Ik voelde me verward, eenzaam en onbegrepen. En die leegte probeerde ik jarenlang te vullen met verslavingen, relaties, seks, controle, pleasen en obsessief hard werken. Het was overleven – elke dag weer.
Wat ooit bescherming bood, begon mij later te belemmeren. Mijn overlevingsstrategieën keerden zich tegen mij. Ik raakte mezelf steeds verder kwijt. Alles draaide om verdoving en ontsnapping. Ik kon het leven en mijn gevoelens niet aan.
De ommekeer
Ruim 4,5 jaar geleden besloot ik te stoppen met alle geestverruimende middelen. Dat was mijn eerste stap naar herstel. Laagje voor laagje ben ik toen gaan kijken naar de dieperliggende patronen, overtuigingen en strategieën die ik als kind nodig had gehad, maar die me als volwassene niet langer dienden.
Ik leerde dat ik leefde volgens de ‘ongeschreven regels’ van mijn gezin: niet voelen, niet praten, niet vertrouwen. Deze overtuigingen waren zo diep verankerd, dat ik jarenlang niet doorhad dat ik eigenlijk alleen maar aan het overleven was. Ik had een muur om mij heen gebouwd, hield mensen op afstand, was extreem zelfvoorzienend en diep vanbinnen doodsbang voor echte intimiteit.
Onder mijn gedrag lagen hardnekkige patronen van codependency, perfectionisme, pleasen, en het zoeken naar bevestiging buiten mezelf. Ik verlangde intens naar liefde, maar zocht het op destructieve plekken, omdat ik niet beter wist.
Wat écht begon te werken
Ik heb veel soorten therapie gevolgd – van klinische opnames tot traumatherapie en cognitieve gedragstherapie. Hoewel ik inzichten kreeg, kwam ik niet bij de kern. Want hoe kun je trauma’s helen als je zenuwstelsel continu in een staat van overleven verkeert?
Pas toen ik lichaamsgericht ging werken – via yoga, ademwerk en meditatie – begon er écht iets te veranderen.
Ik leerde opnieuw contact maken met mijn lichaam, dat ik jarenlang had afgewezen.
Ik begon signalen te herkennen, emoties toe te laten en mijn innerlijk kind een stem te geven.
Mijn zenuwstelsel kwam tot rust, mijn hoofd werd stiller, en ik kon steeds vaker zijn in plaats van overleven.
Ik ontdekte dat het lichaam een ongelooflijke wijsheid in zich draagt. Alles wat ik nodig had, zat al in mij. Mijn herstel begon niet met praten, maar met voelen – met erkennen wat er is, met zacht zijn voor mezelf, met thuiskomen in mijn lijf.
En nu
Vandaag leef ik vanuit verbinding. Met mezelf. Met mijn hart. Met mijn intuïtie.
Ik vertrouw op mijn kracht én op mijn zachtheid.
En dat is precies wat ik jou als coach wil meegeven.
Herstel is mogelijk.
Zelfliefde is mogelijk.
Verbinding is mogelijk.
En jij hoeft het niet alleen te doen.
