Als kind leerde ik al vroeg hoe ik kon ontsnappen aan de werkelijkheid. Het begon ogenschijnlijk onschuldig: ik vluchtte in mijn fantasie. Ik wist het toen nog niet, maar dit was mijn eerste verslaving. Het leven om mij heen voelde te onveilig, en mijn emoties waren te heftig om te dragen. Ik kon niet zijn met wat er echt was.
Bij mijn ouders vond ik geen bescherming, geen veiligheid. Ik kon niet op hen vertrouwen. Dus paste ik mij aan. Als ik mij gedroeg zoals anderen wilden dat ik mij gedroeg, wist ik in ieder geval dat ik voor dat moment veilig was.
Ik was nog te klein om mijn eigen veilige haven te zijn. Ik kon niet vertrouwen op mezelf. Maar in mijn fantasie vond ik iets wat ik in de echte wereld miste: Troost en veiligheid.
Naarmate ik ouder werd, veranderden de manieren waarop ik aan de werkelijkheid ontsnapte. Mijn fantasie werd vervangen door andere middelen. Drugs, seks, alcohol, nicotine en hard werken. Presteren, om goed genoeg gevonden te worden. Alles wat me even weghield van de pijn, van het gevoel dat ik niet veilig was in mijn eigen lichaam.
Ik noemde het toen geen verslaving. Ik dacht dat het gewoon ‘mijn manier’ was. Mijn manier om te leven. Om te overleven. Maar ondertussen raakte ik steeds verder verwijderd van wie ik werkelijk was. Wat ooit een overlevingsstrategie was, werd een patroon dat me gevangenhield.
Wat ik niet doorhad, was hoeveel ik onderweg verloor. Mijn gevoel van eigenwaarde. Mijn vertrouwen in mezelf. Mijn grenzen. Ik wist niet meer wat ik nodig had, wat ik voelde, wat ik wilde. Alles draaide om overleven, om functioneren, om niet te veel voelen.
Ik raakte mezelf kwijt in de pogingen om goed genoeg te zijn voor anderen. Maar diep vanbinnen voelde ik me leeg, eenzaam en moe. Toch ging ik door, want stoppen voelde gevaarlijker dan blijven doorgaan. Totdat ik een bodem bereikte. Een moment waarop ik niet meer verder kon zoals ik leefde.
Dat was het keerpunt. Het besef dat dit geen leven was, kwam niet in één keer. Het kwam in kleine momenten van helderheid – breekbaar, maar krachtig. En het zette iets in gang wat ik nooit meer heb kunnen negeren.
Herstel begon niet met grote stappen, maar met kleine keuzes. Keer op keer. Kiezen om te blijven. Kiezen om te voelen. Kiezen om te kijken naar wat ik zo lang had weggedrukt. Het was pijnlijk, verwarrend en soms verlammend. Maar stap voor stap begon ik te begrijpen waarom ik deed wat ik deed.
Ik begon ook te zien waar mijn patronen vandaan kwamen. Ik ontdekte dat ik onderdeel was van een familiesysteem waarin emotionele verwaarlozing onbewust, maar structureel, van generatie op generatie werd doorgegeven.
Wat in het verleden niet werd gezien, gevoeld of erkend, vindt vaak op een andere manier zijn weg naar het volgende kind. Deze dynamieken blijven bestaan zolang ze onbewust blijven. Dat inzicht was pijnlijk, maar ook helend.
Want bewustwording alleen is niet genoeg. Het is de acceptatie ervan en het voelen — de compassie voor jezelf en waar je vandaan komt — die een weg opent naar heling. Daar begint ruimte. Daar begint verandering.
Verslaving bleek niet mijn probleem, maar mijn antwoord op een dieperliggend gemis. Ik moest leren hoe ik mezelf kon dragen, hoe ik veiligheid in mezelf kon vinden. Hoe ik aanwezig kon zijn bij pijn, zonder ervan weg te hoeven vluchten.
Doordat ik in mijn jeugd niet op anderen kon vertrouwen, en later ook niet op mezelf, voelde het leven als een eenzame strijd. Alles moest ik alleen doen. En ergens had ik die overtuiging diep verankerd: dat ik niemand nodig had, of mocht nodig hebben. Maar dat was niet waar.
Ik had eerst iets buiten mijzelf nodig. Iets groters dan ik. Ik begon met het vertrouwen op een hogere macht — mijn spiritualiteit. Het voelde als iets dragends, iets dat groter was dan mijn pijn. Pas vanuit dat vertrouwen kon ik langzaam leren vertrouwen op mezelf.
Wat ik ontdekte, is dat we allemaal een kracht in ons dragen die sterker is dan we denken: ons zelfhelend vermogen. Het zit in ieder van ons, ook als je het op dat moment niet voelt. Het vraagt om ruimte, aandacht en liefde. Maar het is er. Altijd.
Herstel werd geen rechte lijn omhoog, maar een weg vol vallen en opstaan. En iedere keer dat ik terugviel, leerde ik een beetje meer over mezelf. Over mildheid. Over grenzen. Over wat herstel werkelijk betekent.
Verslaving gaat zelden alleen over middelen. Het gaat over pijn. Over gemis. Over het zoeken naar veiligheid op plekken waar we die nooit echt kunnen vinden. Ik was dat kind dat leerde overleven in plaats van leven. En jarenlang bleef ik dat doen — in allerlei vormen.
Maar ik heb geleerd dat herstel mogelijk is. Niet door perfect te zijn, maar door eerlijk te worden. Door te durven voelen. Door opnieuw te leren vertrouwen — eerst op iets groters dan ik, en daarna op mezelf.
Misschien herken jij jezelf in mijn verhaal. Of misschien ken je iemand voor wie dit herkenbaar is. Wat ik je wil meegeven, is dit: je bent niet alleen. En je hoeft het niet alleen te doen. Herstel is mogelijk. Jij bent het waard.
Comments are closed